(1904–1973), dyplomata. Pracę w służbie dyplomatycznej rozpoczął w 1926 jako delegat RP przy Lidze Narodów w Genewie. Na początku lat trzydziestych zajmował wysokie stanowiska w centrali MSZ w Warszawie, a w latach 1935–1939 był pierwszym sekretarzem Ambasady RP w Paryżu. Po wybuchu II wojny światowej służył ochotniczo w armii polskiej we Francji. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii, od 1940 do 1944 r. kierował Biurem Centralnej Akcji Kontynentalnej w Londynie (zajmowała się wywiadem cywilnym, działając głównie we Francji, ale także w Szwecji i w Danii), następnie wrócił do cen- trali MSZ, gdzie został kierownikiem Wydziału Brytyjskiego, a póź- niej Wydziału Anglo-Amerykańskiego; pozostał na tym stanowisku po cofnięciu uznania rządowi RP, nadto w 1950–1954 był zastępcą mi- nistra spraw zagranicznych rządu RP na uchodźstwie. W 1955 r. wyje- chał do Stanów Zjednoczonych i jako freelancer podjął pracę w Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa, a od 1957 r. do przejścia na emeryturę w 1969 był tam pracownikiem etatowym, specjalizując się w sprawach międzynarodowych. W 1968 r. doktoryzował się na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie w Londynie w dziedzinie stosunków międzynarodowych. Od roku 1970 do śmierci pełnił funkcję dyrektora Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce; był też członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego, któremu przekazał swoje archiwum osobiste.