(1905–1969), dziennikarz, korespondent wojenny. Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie oraz w Paryżu na Sorbonie i w Szkole Nauk Politycznych. Po studiach pozostał w Paryżu i był korespondentem polskich czasopism, m.in. „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” oraz Agencji Telegraficznej „Express”. Po wybuchu II wojny światowej wstąpił do Armii Polskiej, ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Coëtquidan. Jako tłumacz dowództwa i sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich oraz korespondent wojenny brał udział w bitwie o Narwik. W 1940 r. dotarł do Londynu, gdzie był szefem komórki radiowej Ministerstwa Informacji i Dokumentacji. Następnie w latach 1942– 1944 był korespondentem PAT w Algierze, korespondentem wojennym w kampanii libijskiej i walkach o Tobruk, podczas lądowania aliantów w Normandii oraz przy RAF. W latach 1944–1945 kierował działem prasowym Ministerstwa Informacji i Dokumentacji RP w Londynie; pisywał też do gazet brytyjskich. W 1945 r. został oddelegowany przez rząd RP na uchodźstwie jako obserwator prasowy na konferencję ONZ w San Francisco; po konferencji pozostał w Stanach Zjednoczonych. Od 1950 r. współpracował z Radiem Wolna Europa w Nowym Jorku, a w latach 1951–1955 był redaktorem codziennego programu tzw. komentarzy międzynarodowych oraz zastępcą dyrektora Sekcji Polskiej RWE; podał się do dymisji na skutek konfliktu z dyrektorem Stanisławem Strzetelskim. Przeniósł się do Dallas, gdzie pracował w polsko-francuskiej restauracji Old Warsaw, założonej i prowadzonej przez niegdysiejszą aktorkę Janinę Wilczównę i jej męża Stanisława Sławika (o tym lokalu pisała Irena Lorentowicz w tomie Oczarowania, Warszawa 1972, s. 269–270). W 1957 r. podjął pracę jako bibliotekarz i tłumacz w Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie.