Amnestia ma charakter zbiorowy i polega na całkowitym umorzeniu lub złagodzeniu już zasądzonej i odbywanej kary. Wchodzi w życie na mocy wydawanego aktu prawnego, który określa, jakich przestępstw czy kategorii sprawców dotyczy. 

W Polsce Ludowej ogłoszono kilkanaście amnestii, wiele z nich dotyczyło więźniów politycznych. Amnestie z 1945 i 1947 r. posłużyły do likwidacji podziemia antykomunistycznego (wbrew aktowi amnestii wiele osób, które się ujawniły, aresztowano i  skazano). Kolejne amnestie ogłaszano w 1952, 1956, 1964, 1960, 1979, 1983 (po zniesieniu stanu wojennego), 1984, 1986 i dwukrotnie w 1989 r. Najsłynniejszą amnestią okresu Polski Ludowej była ta uchwalona 27 kwietnia 1956 r., dzięki której wolność odzyskały tysiące więźniów politycznych – ofiar okresu stalinowskiego w Polsce.

Odczytywaneprzez Kuźmę szczegóły złagodzenia kar nie pozwalają łączyć opisywanej amnestii z żadnym rzeczywistym aktem ogłoszonym w Polsce Ludowej do połowy lat 60. (czyli czasu powstania Czapy). Niemniej w momencie powstania utworu najsilniej oddziałującym i aktualnym kontekstem była amnestia dla więźniów politycznych z 1956 r., na mocy której odzyskał wolność także autor sztuki, Janusz Krasiński (w 1947 r. niesłusznie skazany na 15 lat więzienia za szpiegostwo). Jest także prawdopodobne, że autor chciał uniknąć ingerencji cenzury i świadomie zatarł bezpośrednie nawiązanie do jeszcze żywych w świadomości odbiorców wydarzeń politycznych.