(1907–1980), aktorka. Rozpoczęła naukę tańca w szkole T. Wysockiej, następnie przygotowywała się do zawodu aktorki pod kierunkiem Karola Borowskiego i Wilama Horzycy, w czerwcu 1929 r. zdała egzamin ZASP-u. W latach trzydziestych występowała m.in. w Łodzi, Bydgoszczy, Warszawie, Lwowie i Katowicach. Podczas okupacji niemieckiej pracowała jako kelnerka w Warszawie, w 1942 r. była więziona. Po wojnie występowała początkowo w Lublinie i Poznaniu, a od 1948 r. do czasu przejścia na emeryturę w 1976 r. w Warszawie (w Teatrach Dramatycznym, Powszechnym i Narodowym). Obdarzona sceniczną urodą w typie południowym, z wdziękiem grała role komediowych amantek. Szczególnie często obsadzana w teatrze lwowskim za dyrekcji Horzycy. Wstawiał się on za nią u naczelnika Wydziału Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Władysława Zawistowskiego; Horzyca pisał do niego w liście z 21 czerwca 1936 r.: „Oddawczyni niniejszego listu p. Janina Martini, w teatrze powszechnie «Janeczką» zwana, pragnęłaby być przez Ciebie przyjęta, by Ci móc «wyłuszczyć» swoje prośby i tęsknoty. Bardzo byłbym Ci więc wdzięczny, Kochany Władku, gdybyś zechciał ją przyjąć i poświęcić jej 10 (nie więcej) minut, w którym to czasie zdołałaby Ci przedstawić wszystko, co jej na sercu ciąży. Z góry też dziękuję Ci za to” (cyt. za: Listy Wilama Horzycy, wyb. i oprac. L. Kuchtówna, Warszawa 1991, s. 50).