(1901–1965), historyk literatury polskiej, slawista. W latach 1934–1945 pracował na Uniwersytecie Łotewskim w Rydze. W sierpniu 1942 r. został aresztowany przez Gestapo, do marca 1943 r. przetrzymywany w centralnym więzieniu w Rydze. Po zajęciu Łotwy przez ZSRR został mianowany w grudniu 1944 r. przez Komisariat Oświaty w Moskwie kierownikiem Katedry Filologii Romańskiej; pod koniec 1945 r. przeniósł się do Wrocławia. Kierował Katedrą Historii Literatury Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Był członkiem komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego” (1945–1949) oraz przewodniczącym Wrocławskiego Oddziału Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (1946–1949). W 1954 r. zamieszkał w Opolu, pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej, współzakładał Opolskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk i Instytut Śląski; był redaktorem „Kwartalnika Opolskiego”. W latach 1960–1961 wykładał na uniwersytecie w Montrealu, po powrocie kontynuował działalność dydaktyczną na UWr.