(1913–2001), bibliotekoznawczyni, działaczka społeczna. Całe życie zawodowe i prywatne związała z Łodzią.

W 1934 r. w ramach studiów historycznych na Uniwersytecie Warszawskim odbywała praktyki w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich w Warszawie. W 1936 r. rozpoczęła pracę w Miejskiej Wypożyczalni Książek w Łodzi, kilka miesięcy później została jej kierownikiem. W międzyczasie ukończyła kurs bibliotekarski. Razem z Janem Augustyniakiem przyczyniła się do rozwoju sieci bibliotek publicznych w Łodzi, do 1939 r. powstało ich dziewięć.

Drugą wojnę światową spędziła w okupowanej Warszawie, w 1943 r. wstąpiła do Armii Krajowej i brała udział w powstaniu. Na początku 1945 r. powróciła do wyzwolonej Łodzi i pomagała w reaktywowaniu miejskich bibliotek. Od 1949 r. zajmowała się organizowaniem, a następnie – kierowaniem, Rejonową Wypożyczalnią Książek dla Dorosłych. W 1958 r. Nagórska została kustoszem w Bibliotece Głównej, a następnie kierownikiem Działu Instrukcyjno-Metodycznego. Stanowisko to piastowała do końca kariery zawodowej, czyli do 1977 r. Poświęcała wiele czasu pracy pedagogicznej – wykładała m.in. w Państwowym Studium Kulturalno-Oświatowym i Bibliotekarskim oraz Centrum Ustawicznego Kształcenia Bibliotekarzy. Od 1936 r. należała do Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, wnosząc ogromny wkład w rozwój łódzkiego oddziału.