Część fizyki relatywistycznej. Zajmuje się przebiegiem procesów w czasie i przestrzeni. Podstawowe koncepcje i równania tej teorii sformułował w 1905 r. Albert Einstein. W oparciu o dwa postulaty (jednakowość praw przyrody dla obserwatorów w ruchu jednostajnym prostoliniowym; prędkość światła niezależna od ruchu źródła) wykazał, że czas nie ma charakteru absolutnego i zależy od obserwatora, podobnie – długości. Szczególną teorię względności, sformułowaną w 1905 r., rozwinął do ogólnej teorii względności w latach 1914–1916. Wówczas matematycznie wykazał, że grawitacja to wynik wystąpienia zakrzywienia czasoprzestrzeni. Istotną cechą teorii względności jest jej geometryczny charakter, który powoduje, że wciąż nie została połączona z fizyką kwantową. (Łukasz Własiuk)