(1844–1896), poeta jeden z głównych twórców symbolizmu francuskiego, początkowo związany z parnasizmem, w 1894 r. uhonorowany tytułem „Książę Poetów”. Zbiór jego esejów krytycznych (też antologia utworów) Les poètes maudits (1883–1888) przyczynił się do wzbudzenia zainteresowania twórczością „poetów wyklętych”, m. in. J. A. Rimbauda i Stéphane’a Mallarmégo. W 1872 r. porzucił żonę i dziecko, by związać się z A. Rimbaudem; postrzelił go w czasie kłótni; został skazany na dwa lata więzienia za przemoc i homoseksualizm. Po odbyciu kary wy­jechał do Anglii i utrzymywał się z pracy nauczyciela, podróżował też po Holandii i Belgii, wygłaszając odczyty o poezji. Po powrocie do Francji uczył w kolegium w Rethel; przedmiotem domysłów pozostaje jego związek z 17-letnim uczniem Lucienem Létinoisem, który zmarł nagle na tyfus w 1883 r. (Ewa Głębicka)