(1902–1961), prawnik. Po ukończeniu studiów prawniczych we Lwowie prowadził praktykę adwokacką, broniąc w procesach politycznych działaczy oskarżonych o propagowanie komunizmu. W 1939 r. został wybrany na wiceprezesa Stronnictwa Demokratycznego. W czasie wojny był pracownikiem Polish Information Centre w Jerozolimie. Od 1944 r. przebywał w Londynie, od 1947 r. pełnił funkcję prezesa Komitetu Zagranicznego Stronnictwa Demokratycznego w Wielkiej Brytanii i w USA. W 1950 r. został wiceprzewodniczącym PNKD; w 1955 r. zerwał jednak ze Stanisławem Mikołajczykiem i przyłączył się do Tymczasowej Rady Jedności Narodowej (oddział w USA). Po październiku 1956 r. był zwolennikiem nawiązania współpracy z PRL, w tym z krajową organizacją Stronnictwa Demokratycznego. Według historyka Krzysztofa Tarki wpływ na to miały jego agenturalne związki z wywiadem PRL, a wywołana uwikłaniem we współpracę depresja miała być także przyczyną tragicznej śmierci (zob. K. Tarka, Stanisław Olszewski „Olcha”: donosiciel-samobójca, „Zeszyty Historyczne” 2007, z. 62).