(1304–1374), poeta włoski, młodość spędził na południu Francji, znaczną część życia wypełniły mu podróże. Rozległe stosunki, które nawiązał z wybitnymi przedstawicielami kultury, utorowały mu drogę do najwyższego wyróżnienia – uwieńczenia laurem na rzymskim Kapitolu w 1341 r.; ogłoszono go wówczas mistrzem poezji i obywatelem Rzymu. Poeta złożył swój laur w bazylice św. Piotra. Był autorem rozważań moralnych, pism polemicznych, poematu epickiego Africa (1338–1342). W opinii potomnych wszystkie te dokonania przesłoniła sława poety zyskana dzięki zbiorowi w języku włoskim pt. Il canzoniere (sam Petrarca nazwał go Rerum vulgarium fragmenta; 1470); zbiór ten, będący jednym z arcydzieł literatury światowej, naśladowany był przez pokolenia poetów różnych krajów, daje wyraz idealnej miłości poety do Laury. Pierwsze wydanie polskie Il canzoniere pt. Pieśni Petrarki ukazało się w 1881 r., zob. też Sonety do Laury w przekładzie Jalu Kurka, Kraków 1963. (Ewa Głębicka)