(1888-1960), polityk, publicysta (zob. biogram: PSB, t. 31). Studiował literaturę i nauki polityczne w Paryżu, psychologię w Monachium, ekonomię w Londynie. W 1918 r. wyjechał do Meksyku, brał udział w rewolucji meksykańskiej. Przyjaźnił się z Josphem Conradem. Publikował w „Wiadomościach Literackich”, był zaprzyjaźniony z S. Balińskim, J. Lechoniem, A. Słonimskim, F. Topolskim. Podczas II wojny światowej bliski współpracownik gen. W. Sikorskiego, zajmował się polityką międzynarodową. Po śmierci Sikorskiego został zrzucony na spadochronie do okupowanej Polski, by odbyć rozmowy z przywódcami podziemia. Po wojnie działał na arenie międzynarodowej na rzecz integracji europejskiej. Był organizatorem kongresu europejskiego w Hadze (1948), którego celem był utworzenie parlamentu europejskiego. Zob. F. Topolski, Retinger, „Wiadomości” 1960, nr 33 (750), J. Pomian, Józef Retinger – życie i pamiętniki „szarej eminencji”, Warszawa 1990, B. Podgórski, Józef Retinger prywatny polityk, Kraków 2013.