(Sophia de Rosen; przez rodzinę i przyjaciół zwana Zozo; 1897–1975), siostra Jana Henryka Rosena i Marii Wszelaki; rzeźbiarka. Studiowała w Szwajcarii i we Włoszech; pracowała w Londynie i w Warszawie; jedna z jej prac (z okresu 1925–1927) – figura Chrystusa – Dobrego Pasterza znajduje się w katedrze ormiańskiej we Lwowie. Do Stanów Zjednoczonych przybyła w 1944 r.; tu w niewielkim stopniu kontynuowała twórczość artystyczną, utrzymywała się, pracując jako konserwatorka dzieł sztuki. Zaprzyjaźniona z Lechoniem jak jej rodzeństwo, pisywała do niego żartobliwe wierszowane życzenia i za- proszenia (zachowane wśród korespondencji Lechonia w archiwum poety w Polskim Instytucie Naukowym w Nowym Jorku): „Choć fałszywe moje włosy // serce szczere i nie buja // życzę z głęboką miłością // Wesołego Alleluja!” (niedatowane); „Dusza ma Ciebie oczekiwa // I już się robię niecierpliwa // Bo kiedy przyjedziesz, o kochanie // Czy to w jesień na winobranie // Czy też na zimę w śnieg i mrozy // Wiosna się zrobi w sercu Zozy” [datowane: 29 June – b.r.]; „Przyfrówaj [!] do nas, o mój słodki // Na odpoczynek i na plotki. Zozo (drugi poeta polski)” (niedatowane; „pierwszym” poetą był oczywiście Lechoń).