(1885–1973), książę z litewskiego rodu Świrskich; początkowo studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie; działacz Organizacji Bojowej PPS (pseudonim Adrian), brał udział w akcji pod Bezdanami i tam został schwytamy, następnie przez władze carskie skazany na karę śmierci, zamienioną na dożywotnią katorgę, uwolniony w 1917 r. W listopadzie 1918 r., w stopniu porucznika, pełnił funkcję adiutanta Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego; w czasie konferencji pokojowej w Paryżu był asystentem Ignacego Jana Paderewskiego. W okresie międzywojennym pracował jako notariusz. Bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego, ojciec chrzestny jego drugiej córki Jadwigi, współwykonawca notarialnego testamentu Marszałka. – O jego pobycie w Brazylii pisał Juliusz Targowski we Wspomnieniach (Kraków 1997, s. 119–120): „Na parę lat przed wojną osiedlił się w Brazylii książę Czesław Świrski, sławny bojowiec aresztowany przez władze carskie i skazany na śmierć po akcji pod Bezdanami. Razem ze swym przyjacielem i towarzyszem z antyrosyjskich konspiracji, generałem Sosnkowskim, zakupili w miejscowości Ubatuba dom i dość duże tereny leśne, na których pan Czesław gospodarował. Po wybuchu drugiej wojny jego żona, córka Barbara i siostrzenica Lula zjechały do Ubatuby, ale osiedliły się w São Paulo. Pan Czesław miał duży talent muzyczny, grał wspaniale na fortepianie, nawet wtedy gdy w ostatnich miesiącach życia utracił wzrok. Był uważany za dziwaka, czemu dziwić się nie można, jako że po skazaniu na śmierć, a potem po zamianie wyroku na dożywotnie więzienie, przesiedział w kajdanach 9 lat. Miał czas myśleć i rozważać, i to go pogłębiło, a jednocześnie wytworzyło pewien dystans do ludzi i życia. Póki mógł, czytał i do końca imponował ogromną wiedzą”).