(1880-1944), inżynier, przedsiębiorca, przyrodni brat Kazimierza, ukończył Gimnazjum OO. Jezuitów w Chyrowie, w latach 1899-1904 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej na Politechnice Lwowskiej. Prowadził przedsiębiorstwo budowy rurociągów naftowych z siedzibą w Drohobyczu, był też współwłaścicielem (wraz z ojcem Andrzejem Wierzyńskim) Fabryki Lin Stalowych i Siatek Drucianych. W 1914 r. został wcielony do armii austriackiej jako inżynier, lecz nie nosił munduru. Przebywał w Przemyślu podczas oblężenia twierdzy. Na skutek złego stanu zdrowia zwolniony z wojska. Wyjechał do Szwajcarii, w Lozannie poznał swą przyszłą żonę Jeanne Witz (ślub odbył się w 1918 r.). Współpracował z Komitetem Pomocy Polsce Henryka Sienkiewicza oraz z Polskim Komitetem Narodowym, z którego ramienia zorganizował przedstawicielstwo polskie w Bernie, a następnie w latach 1919-1923 pełnił obowiązki konsula RP w Genewie. Po powrocie do Polski został dyrektorem Banku Ziemian we Lwowie. Od 1926 r. mieszkał w Warszawie, gdzie prowadził własne przedsiębiorstwo budowlane. Zginął podczas powstania warszawskiego, dnia 4 sierpnia 1944 r. Nekrolog B. Wierzyńskiego oraz jego syna Jana Wierzyńskiego (1920-1944), muzyka pianisty, który zmarł 7 sierpnia w szpitalu polowym przy ul. Chocimskiej 5/7, ukazał się w „Tygodniku Polskim” 1945, nr 27 z 8 lipca. Kazimierz Wierzyński jemu i innym członkom rodziny zmarłym w latach wojny dedykował tom Krzyże i miecze, New York: „Biblioteka Polska”  1946.