(ur. 1937), dziennikarz, publicysta; syn Stanisława Wierzyńskiego, wnuk Hieronima Wierzyńskiego, rodzonego brata Kazimierza Wierzyńskiego. Pracował w redakcjach czasopism: „Przegląd Kulturalny” (w latach 1961–1963), „Polityka” (1963–1965), „Kultura” (1965–1980), następnie w Telewizji Polskiej (początkowo w redakcji sportowej, później w Studio 2). Zwolniony z TVP po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r. pracował jako taksówkarz oraz współpracował z korespondentem „The Washington Post”. W 1984 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie początkowo był również taksówkarzem, pisywał artykuły do „Dziennika Związkowego” w Chicago. W 1987 r. założył pierwszy polskojęzyczny kanał Polvision w telewizji kablowej Group W. W 1989 r. powrócił do Polski, został szefem pierwszego wschodnioeuropejskiego biura Radia Wolna Europa w Warszawie. W latach 1992–2000 kierował Polską Sekcją Głosu Ameryki w Waszyngtonie, a w latach 2000–2004 był redaktorem naczelnym nowojorskiego „Nowego Dziennika”. W 2005 r. został zastępcą dyrektora do spraw strategii w telewizji TVN24; tu do 2019 r. prowadził magazyn Horyzont poświęcony sprawom międzynarodowym. Autor książki Spokój olimpijski, czyli od Monachium do Montrealu (Warszawa 1976), współautor wywiadu rzeki z Janem Karskim pt. Emisariusz. Własnymi słowami (Warszawa 2012).