Irena Wiley (z Baruchów; 1900–1972), rzeźbiarka, malarka, graficzka. Studiowała w latach 1925–1933 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, była studencką koleżanką Ireny Lorentowicz i Janiny Konarskiej (zamężnej Słonimskiej) i starszą koleżanką z uczelni Felicji Lilpop (późniejszej Krance). W 1928 r. odniosła sukces na zbiorowej wystawie we Florencji. Zaprzyjaźniona ze skamandrycką i malarską cyganerią, bywała na słynnym półpiętrze skamandrytów w kawiarni Ziemiańska. W 1934 r. wyszła za mąż za amerykańskiego dyplomatę Johna Coopera Wileya (1893–1967), od 1930 r. pierwszego sekretarza, a później radcę ambasady amerykańskiej w Warszawie. Podróżowała wraz z mężem, który był urzędnikiem wielu ambasad USA niemal na całym świecie (1934–1936 w Moskwie, 1936–1937 w Brukseli, 1937–1938 w Wiedniu, 1938–1940 w Rydze, skąd w 1940 r. wyjechali przez Syberię i Chiny do USA). W 1939 r. otrzymała obywatelstwo amerykańskie. W latach 1941–1944 Wileyowie mieszkali w Waszyngtonie; Irena prowadziła sesje terapii przez sztukę m.in. w ośrodku rehabilitacyjnym Forest Glen w Walter Reed General Hospital dla żołnierzy; w czasie wojny wraz z mężem pomagała zaprzyjaźnionym Polakom. Kontynuowała też aktywność artystyczną; w 1947 r. wystawiała własne prace w Wildenstein Galery w Nowym Jorku. Następnie w związku z pracą męża przebywała w Bogocie (1944–1947), w Lizbonie (1947–1948), w Teheranie (1948–1951), w Panamie (1951–1953), a po jego przejściu na emeryturę w 1954 r. osiedli w Waszyngtonie. Była autorką wspomnień "Around the Glob in Twenty Years" (New York 1962). W latach 1968–1970 odbyła trzy wyprawy do Wietnamu, Japonii, na Okinawę, Hawaje i Guam, podczas których tworzyła szkice przedstawiające rannych żołnierzy. Lechoń dedykował Irenie Wiley wiersz "Sąd ostateczny" z cyklu "Marmur i róża", pierwodruk: „Wiadomości” 1951, nr 9 (237) z 4 marca.