Związek Polskich Federalistów (ZFP) powstał w Paryżu w 1949 r., a na początku 1950 r. w Nowym Jorku podjęto starania o utworzenie okręgu amerykańskiego. Zebrania dyskusyjne na ten temat toczyły się latem tegoż roku w mieszkaniu Romana Michałowskiego. Jan Lechoń uczestniczył w nich, a później znalazł się w gronie członków-założycieli; w następnych latach, od 1951 r., zasiadał w Radzie Związku. W Dzienniku pod datą 11 sierpnia 1950 r. zanotował: „Zwrócono się do mnie, abym został członkiemzałożycielem Klubu Federalistów Polskich. Bardzo to piękna idea i w jej duchu mieliśmy wydawać w 1939 r. w Paryżu «La Tribune des Peuples». Ale od tego czasu wiele się zmieniło i przyszło wiele doświadczeń, które powinny były napełnić sceptycyzmem wszystkich entuzjastów tej koncepcji. […] Federacja miała zawsze jakiś istotny cement mistyczny, albo wspólną więź, jak Święte Cesarstwo Narodu Niemieckiego, albo monarchię, jak Austria i Commonwelth angielskie. […] Dlatego szykuję się na dłuższą rozmowę z Romanem Michałowskim, który jest spiritus movens tej imprezy. Chcę go namówić na bardziej sumienne przewietrzenie tej sprawy, bo nic gorszego, nic bardziej gorszącego w dzisiejszych czasach niż puszczać piękne frazesy, z których nic realnego nie da się zrobić. Federacja to nie tylko idea amerykańska, to także idea bolszewicka. Trzeba teraz bardzo z nią być ostrożnie” (J. Lechoń, Dziennik, t. 1, dz. cyt., s. 375). W ten m.in. sposób urzeczywistniły się idee, które propagował jeszcze w czasie wojny na łamach „Tygodnika Polskiego”, drukując np. tekst będący wizją powojennego ładu w Europie zatytułowany Prestiż i federacja („Tygodnik Polski” 1943, nr 32). Zarząd ZFP w Nowym Jorku z Michałowskim na czele ukonstytuował się w sierpniu 1951 r., a obaj poeci, Lechoń i Wierzyński, znaleźli się wśród członków założycieli. O rozwoju tego nurtu politycznego i rozwoju Związku zob. szerzej: S. Łukasiewicz, Trzecia Europa. Polska myśl federalistyczna w Stanach Zjednoczonych 1940–1971, Warszawa–Lublin 2010.