(1907-1980), historyk wychowania, badacz szkolnictwa i nauki polskiej XIX i XX w. W 1930 r. doktoryzował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie; w latach 1936-1939 zajmował stanowisko dyrektora Centralnej Biblioteki Nauczycielskiej im. H. Kołłątaja w Krakowie. W latach trzydziestych był współpracownikiem Komisji Historii Literatury Pięknej oraz członkiem Komisji do Dziejów Oświaty i Szkolnictwa w Polsce PAU. W 1939 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w zakresie historii oświaty i szkolnictwa w Polsce. Okres wojny spędził za granicą. Od lipca 1940 r. do lipca 1943 r. kierował Funduszem Kultu-ry Narodowej (nadzorowanym przez ministra spraw wewnętrznych Stanisława Kota), a od lipca 1943 r. do lipca 1945 r. był kierownikiem Działu Nauki i Szkół Wyższych w Ministerstwie Oświaty Rządu RP na Uchodźstwie. Po wojnie powrócił do kraju i w 1946 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym na UJ. W 1947 r. objął redakcję wydawanej przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich serii „Biblioteka Narodowa” (od 1952 r. wspólnie z Sanuelem Sandlerem, a od 1979 r. z Mieczysławem Klimowiczem), którą piastował do śmierci. Zob. Jerzy Łanowski, Jan Hulewicz (19 maja 1907 - 7 października 1980). „Pamiętnik Literacki” 1984 z. 1.