(1905-1974), dziennikarz, reporter. Był synem warszawskiego cukiernika Gustawa Rosenberga. Pracę dziennikarską rozpoczął w 1923 r. w „Kurierze Polskim” pod okiem Ignacego Rosnera. W latach 1926-1929 pracował w redakcji „Epoki”, następnie krótko w „Gazecie Polskiej”. W latach trzydziestych został zaangażowany do „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”, był kierownikiem warszawskiego oddziału gazety. Najpierw pełnił obowiązki sprawozdawcy parlamentarnego i politycznego „IKC”, szybko jednak odnalazł się z powodzeniem w innym gatunku dziennikarskim – w reportażu. Od 1935 r. dużo podróżował po Europie (odwiedził m.in. Austrię, Czechosłowację, Francję, Węgry, kraje bałkańskie) i Ameryce Południowej (Argentyna, Brazylia). Owocem tych podróży były wybitne książki reporterskie m.in.: Oko w oko z kryzysem (Warszawa 1933), Kiedy znowu wojna (Warszawa 1934), Wulkany Europy: Austria – Węgry – Bałkany (Warszawa 1936), Yerba Mate (Warszawa 1937), nadto wyrazem jego dziennikarskiego zafascynowania Marszałkiem książka Piłsudski i piłsudczycy (Warszawa 1936). We wrześniu 1939 r. wyjechał z Polski. Przebywał w Paryżu, następnie od 1942 r. w Brazylii; przyjął obywatelstwo brazylijskie, współpracował z prasą brazylijską, m.in. wydawał „Brasilian Yearbook”. Zob. Tomasz Lachowicz, Konrad Wrzos – reporter dwudziestolecia, „Kwartalnik Historii Prasy Polskiej” XXXI: 1992, nr 3-4, s. 180-187.