(1900-1962), dziennikarz, absolwent Wydziału Chemii Politechniki Warszawskiej, po studiach pracował w cukrowniach. W latach 1922-1927 był czynnym lekkoatletą, zawodnikiem warszawskiej „Polonii” (m.in. mistrzem w biegu na 400 m). W latach 1926-1939 był sprawozdawcą sportowym, sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”, którego redaktorem naczelnym w latach 1926-1931 był Wierzyński. Jan Erdman (1906-1986), również dziennikarz „Przeglądu Sportowego”, tak go po latach wspominał: „Doskonały sprinter, pilny czytelnik prasy zagranicznej, inteligentny obserwator, mający dar docierania do sedna zagadnienia i świetne pomysły. Nabytek okazał się wartościowy: dzięki pracowitości i przywiązaniu do pisma Rothert stał się w latach trzydziestych szarą eminencją «Przeglądu»” (J. Erdman, Opowiadanie prawdziwe, w: Wspomnienia o Kazimierzu Wierzyńskim, dz. cyt., s. 60). Po wybuchu wojny od listopada 1939 r. do 1941 r. był kierownikiem przędzalni Wola. Po powstaniu warszawskim został wywieziony na roboty do Berlina. Po powrocie do Polski w latach 1946-1948 był zastępcą redaktora naczelnego popołudniówki „Wieczór Warszawy”. Następnie pracował w „Życiu Warszawy”, gdzie od 1950 r. był sekretarzem redakcji, a od 1956 zastępcą redaktora naczelnego.