(1927-1991); znalazł się w Junackiej Szkole Kadetów, powstałej w 1942 r. w obozie Bashit na terenie Palestyny z młodzieży ewakuowanej z terenu Związku Radzieckiego; tu w ramach koła humanistycznego, kierowanego przez Stefana Legeżyńskiego, powstała grupa poetycka „Rytm”, do której należeli kadeci, m.in. Matejczyk. Pisywał wiersze w miesięczniku „Kadet”, powstałym w styczniu 1945 r. w obozie Barbara oraz w miesięczniku „Junak” wydawanym przez polską YMCA w Tel Awiwie. Po wojnie wyemigrował do Kanady. W 1953 r. wydał w Londynie tom wierszy Tristesse eternelle; Stefan Legeżyński pisał we wstępie: „Mistyczne piękno, odwiecznie żyjące w krajobrazie Palestyny, pobudziło naszego poetę do twórczości. Jest w niej odblask poświęcenia i męki za ludzkość, ofiary która się tu dokonała”. Znający go z pobytu na Bliskim Wschodzie Romuald Wernik wspominał: „W 1953 r. wydał w «Veritasie» piękny tomik Tristesse eternelle, później zamilkł. Słyszałem, że został księdzem Polskiego Kościoła Narodowego. Dlaczego zamilkł? Przecież tylu mieliśmy księży, ba, nawet biskupów, wśród grona poetów” (R. Wernik, Z chamsinu w mgłę, Londyn 1988, s. 147). – We wspomnianej korespondencji do redaktora „Wiadomości” pisał o sobie „magister filozofii”.