(1906-1974), powieściopisarz, publicysta (zob. biogram: WPPiBL, t. 7). W dwudziestoleciu międzywojennym pod pseudonimem Marek Romański publikował liczne powieści kryminalne, które stały się domeną jego twórczości. Obywał też podróże reporterskie do Meksyku i na Kubę; na przełomie 1935/36 roku ogłaszał w „Gońcu Warszawskim” korespondencje wojenne z frontu włosko-abisyńskiego. W czasie okupacji przebywał w Warszawie i współpracował z departamentem prasy Delegatury Rządu RP na Kraj. W 1944 roku przedostał się na Węgry; aresztowany i zesłany na roboty przymusowe do Dolnej Bawarii, zbiegł do Włoch i wstąpił do 2. Korpusu. Po demobilizacji przebywał w Londynie; publikował w tym czasie broszury polityczne pod właściwym nazwiskiem, m.in. Dlaczego nie wracamy (Londyn 1946), Nie! Nie! Nigdy! (Rzym, Londyn 1946), W sprawie polskiej emigracji (Rzym 1946), Stanisław Mikołajczyk. Słowo i czyn (Londyn 1948). Około 1950 r. przeniósł się do Argentyny. Od 1961 r. był redaktorem tygodnika „Głos Polski”, wydawanego w Buenos Aires przez Związek Polaków w Argentynie. Zob. Adam Nasielski, Marek Romański, „Kultura”, Paryż 1975, nr 4.