(1892-1973), doktor prawa, bankowiec i finansista. Ukończył gimnazjum we Lwowie, a następnie studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po kryzysie przysięgowym 1917 r. wstąpił do służby państwowej Królestwa Polskiego, pracował w Wydziale Emigracyjnym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zajmując się po traktacie brzeskim repatriacją Polaków z Rosji i Ukrainy. 10 listopada 1918 r. przejął z rąk niemieckich Zamek Królewski i gmach Poczty Głównej w Warszawie. W czerwcu 1920 r. stanął na czele Urzędu Nadzoru nad Zakładami Ubezpieczeniowymi. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. W 1923 r. obronił doktorat. W latach 1923-1929 jako szef PUKU był pełnomocnikiem Rzeczpospolitej w tzw. Arbitrażu Górnośląskim, który dotyczył praw nabytych niemieckich towarzystw ubezpieczeniowych. W 1928 r. został prezesem Pocztowej Kasy Opieki S.A., a od 1929 r. nadto prezesem Rady Nadzorczej Polskiej Kasy Opieki S.A., której usługi adresowane były do polskich emigrantów. Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, a po jej klęsce do Argentyny, gdzie objął funkcję prezesa filii banku Polska Kasa Opieki S.A. Skonfliktowany z rządem RP na uchodźctwie na tle kontroli nad bankiem, zrezygnował na początku 1942 r. ze stanowiska szefa tegoż banku i jego argentyńskiej filii – Banco Polaco. Po wojnie pracował w branży ubezpieczeniowej, m.in. jako szef argentyńskiej filii American International Underwriters. Zob. H. Gruber, Wspomnienia i uwagi 1892-1942, Londyn 1968.