(1880–1952), historyk, profesor UJ, twórca i pierwszy redaktor naczelny „Polskiego Słownika Biograficznego” (zob. biogram: PSB, t. 13). Uwięziony 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau, trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen; zwolniony w 1940 r. włączył się w tajne nauczanie UJ. Po wojnie powrócił do pracy na uniwersytecie; w 1948 r. oskarżany przez komunistyczne władze o publikacje o „charakterze szowinistycznym i rasistowskim”, został zmuszony do rezygnacji z pracy.

Komentarz w edycji korespondencji Anny Kowalskiej i Marii Dąbrowskiej:

Władysław Konopczyński (1880–1952), historyk, wydawca źródeł, publicysta. W latach 1917–1948 wykładał na UJ. Był posłem na sejm z ramienia Związku Ludowo‑Narodowego w latach 1922–1927. W 1926 r. założył w Krakowie „Trybunę Ludu”, pełnił obowiązki redaktora naczelnego do 1928 r. Był pomysłodawcą i pierwszym redaktorem Polskiego słownika biograficznego (1931–1948). W 1939 r. został aresztowany przez Niemców, więziony w obozie Sachsenhausen; zwolniony wraz z grupą profesorów na skutek nacisków międzynarodowych wiosną 1940 r. Od 1942 r. wykładał na tajnym uniwersytecie w Krakowie; po wojnie wznowił pracę na UJ. Znawca dziejów politycznych i ustrojowych Polski XVI–XVIII w. Jego główne prace to: Geneza Rady Nieustającej (1917), Liberum veto (1918), Konfederacja barska (t. 1–2 1936–38, wyd. 2 1991), Kwestia bałtycka (1947).