(1881–1976), poeta, publicysta, tłumacz. Studiował teologię na uniwersytecie we Fryburgu, święcenia kapłańskie otrzymał w Gnieźnie w 1904 r. Od 1910 r. był wikariuszem przy katedrze w Poznaniu, następnie archiwariuszem diecezjalnym. Po I wojnie światowej wykładał historię Kościoła w Seminarium Duchownym w Poznaniu. Habilitował się na uniwersytecie w Pradze. W latach 1924–1926 był rektorem kościoła św. Jacka w Warszawie. Następnie do 1939 r. prowadził bibliotekę seminaryjną w Pińsku. W 1939 r. został aresztowany przez NKWD, przebywał w obozach w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku. Z Rosji wydostał się w wyniku amnestii, od marca 1942 r. przebywał na Bliskim Wschodzie; był przełożonym Polskiego Seminarium Duchownego w Libanie oraz wykładowcą Université Catholique Française w Bejrucie. Zmarł w Bejrucie 1 grudnia 1976 r. Publikował w „Wiadomościach Literackich” jeszcze w latach trzydziestych, zob. jego wspomnienie: Redaktor Grydzewski i „Wiadomości”, w: Książka o Grydzewskim, Szkice i wspomnienia, Londyn 1971, s. 125–126.