(1908–1990), wybitna aktorka dramatyczna, związana w okresie międzywojennym z teatrami Wilna, Krakowa, Lwowa i Warszawy; po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię trafiła do Francji, gdzie występowała dla żołnierzy i uchodźców polskich w przedstawieniach teatru zorganizowanego wspólnie z reżyserem Zbigniewem Ziembińskim. Po klęsce Francji w 1940 r. jako Stypińska znalazła się w Casablance. O jej peregrynacjach francuskim statkiem „Alsina” z Marsylii do Ameryki Południowej opowiadał Eu- geniuszowi Cękalskiemu muzyk – Władysław Eiger, uczestnik tej podróży (zob. E. Cękalski, Opowiadania Eigera, „Kuźnica” 1947, nr 30). Po dłuższym postoju w Dakarze kapitan statku oświadczył, że nie płynie do Ameryki Południowej, tylko wraca do Francji. „Wiemy, że we Francji gestapo – wspominał Eiger – rozpacz straszna, wysyłamy do kapitana delegację, powiadamy, jeżeli do Francji z powrotem, to my wszyscy, ilu nas jest, skaczemy do morza, będzie skandal. Kapitan się poskrobał, powiada: «dobrze, postaram się, może was w Casablance wysadzą, ale nic nie gwarantuję. Tam was zresztą też do obozu za- mkną»”. W Casablance wysiedli 17 czerwca. Polaków wywieziono do byłego karnego obozu Legii Cudzoziemskiej w Oued Zem. Eichlerówna, dzięki staraniom znajomych z Czerwonego Krzyża, wróciła do Casablanki i „depeszuje do Lechonia do Rio de Janeiro, by postarał się o pieniądze na bilety do Brazylii”. 25 sierpnia aktorka wsiadła na statek „Cabo de Buona Esperanza”, pełen uchodźców z Europy. 25 września dotarła do Rio de Janeiro, gdzie witał ją Jerzy Kossowski, były aktor Reduty, pisarz, urzędnik ambasady RP w Rio de Janeiro (zob. A. Grodzicki, Eichlerówna. Szlachetny demon teatru, Warszawa 1989, s. 126 i 127). Dostała tam angaż teatralny i radiowy. Pomimo sukcesu w 1945 r. w Teatrze Phoenix w Rio de Janeiro po namowach listownych Arnolda Szyfmana zdecydowała się w 1948 r. powrócić do Polski; tu kontynuowała działalność artystyczną w teatrze i filmie. Poczuwała się do powinowactwa z Lechoniem, którego młodszy brat Wacław (1901– 1946), prozaik i autor scenariuszy filmowych, był żonaty z jej siostrą Janiną Eichlerówną (1897–1974); po śmierci Lechonia w 1956 r. umieściła na rodzinnym grobie Eichlerów na Starych Powązkach w Warszawie upamiętniającą go symboliczną tablicę.