(1883–1937), polski lekarz neurolog, neuroanatom i psychiatra (zob. biogram: PSB, t. 32). W 1908 r. został doktorem wszechnauk medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim; później kontynuował studia w zagranicznych klinikach w Niemczech i Szwajcarii, a od 1912 r. pracował w pracowni neurologicznej Zakładu Anatomii Opisowej UJ. W czasie I wojny światowej służył w wojsku; w latach 1941–1915 był lekarzem batalionowym w Legionach Polskich, potem (1915–1918) kierował oddziałem neurologiczno-psychiatrycznym szpitali garnizonowych w Przemyślu i Krakowie, ostatecznie w stopniu majora został kierownikiem Oddziału Chorób Nerwowych i Umysłowych Szpitala Garnizonowego w Przemyślu (w latach 1918–1921) i jednocześnie (w latach 1918–1919) kierował Oddziałem Neurologicznym Szpitala Garnizonowego w Krakowie. W tym samym czasie prowadził działalność naukową na UJ oraz prywatną praktykę lekarską. W latach 1925–1928 pracował na stanowisku kierownika oddziału w Instytucie Cesarza Wilhelma w Berlinie; wchodził w skład komitetu redakcyjnego czasopisma „Journal für Psychologie und Neurologie”, a w latach 1927–1929 był jego redaktorem. W 1928 r. został docentem neurologii Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1931 r. profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Był jednym z założycieli i pierwszym dyrektorem Polskiego Instytutu Badań Mózgu w Warszawie. W Korjanach pod Wilnem zorganizował zakład dla chorych umysłowo. Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności od 1929 r. Kurator Stowarzyszenia Medyków Studentów Żydów USB. Zmarł nagle na serce.