(1929–1954), reżyserka filmowa; córka Władysława Broniewskiego i Janiny Broniewskiej, z d. Kunig (1904–1981), pisarki i publicystki. W 1939 r. wyjechała wraz z matką do ZSRR, mieszkała w Kujbyszewie i Moskwie. Po wojnie po powrocie do Polski studiowała socjologię i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim i na Uniwersytecie Łódzkim. W 1947 r. wyszła za mąż za Stefana Kozickiego (1923–1991), dziennikarza, pracującego wówczas w tygodniku „Po Prostu”. W 1949 r. wyjechała do Paryża, gdzie do 1951 r. studiowała w Instytucie Filmowym. Po powrocie do Łodzi obroniła dyplom (był nim film Komuna paryska) w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. W następnych latach zrealizowała kilka filmów dokumentalnych, przygotowywała też film Wisła, w którym współautorem scenariusza (autorem poetyckiego komentarza) był jej ojciec. Po śmierci  córki  Władysław Broniewski napisał poświęcony jej cykl 17 wierszy Anka (Warszawa 1956), przyrównywany przez krytykę do Trenów Jana Kochanowskiego. Na temat okoliczności śmierci Kozickiej pojawiło się sporo spekulacji (wypadek czy samobójstwo). Zob. M. Urbanek, Córka-bzdurka, w: tenże, Broniewski. Miłość, wódka, polityka, Warszawa 2011, s. 287–296; J. Siedlecka, Seks to dla komunisty szklanka wody, w: taż, Biografie odtajnione. Z archiwów literackich bezpieki, Poznań 2015, s. 11–70.