MEDARD DOWNAROWICZ (1878–1934), działacz polityczny, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego, wolnomularz (zob. biogram: PSB, t. 5). Był wydalany z kilku gimnazjów za przynależność do nielegalnych organizacji niepodległościowo-socjalistycznych. Po eksternistycznej maturze w 1901 r. studiował na politechnice we Lwowie. W 1904 r. został tam członkiem PPS; w następnym roku organizował struktury Organizacji Bojowej PPS w Warszawie. Aresztowany, zbiegł z więzienia pod Irkuckiem w 1908 r. W latach 1908–1914 studiował w Brukseli. W czasie I wojny światowej żołnierz 1.I Brygady Legionów Polskich; w 1915 r. skierowany przez J. Piłsudskiego do prac politycznych. W 1918 r. był ministrem skarbu państwa w rządzie Ignacego Daszyńskiego, a następnie do 1919 r. ministrem ochrony kultury i sztuk pięknych w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego. W 1919 r. był delegatem Naczelnika Państwa J. Piłsudskiego do Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, następnie ekspertem delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu. W latach 1928–1930 był posłem na sejm z ramienia PPS. Od 1931 r. pracował na kierowniczych stanowiskach w Kasach Chorych w Radomiu i Warszawie. W maju 1934 r. został komisarycznym wiceprezydentem Warszawy. Zob. też: L. Hass, Masoneria polska XX wieku. Losy, Loże, Ludzie, Warszawa 1996, Wydawnictwo KOPIA, s. 173-174.

STANISŁAW DOWNAROWICZ (1874–1941), działacz polityczny, inżynier, wolnomularz. Relegowany z Carskiego Uniwersytetu Warszawskiego za działalność w PPS, ukończył
Politechnikę Lwowską. Był organizatorem Drużyn Strzeleckich w Galicji. W latach 1910–1944 działacz Polskiego Stronnictwa Postępowego. W 1915 r. wchodził w skład Naczelnego Komitetu Narodowego jako przedstawiciel Kongresówki. W 1921 r. został wojewodą wołyńskim, w latach 1921–1922 był ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Antoniego Ponikowskiego, a w latach 1922–1924 wojewodą poleskim. Zginął w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. Zob. też: L. Hass, Masoneria polska XX wieku. Losy, Loże, Ludzie, Warszawa 1996, Wydawnictwo KOPIA, s. 174.