The International PEN Club Center for Writers in Exile (w skrócie PEN in Exile lub Writers in Exile) był organizacją zrzeszającą pisarzy z Europy Środkowo-Wschodniej i Półwyspu Iberyjskiego; tworzyli go Polacy, Litwini, Łotysze, Estończycy, Ukraińcy, Rosjanie, Czesi, Słowacy, Węgrzy, Rumuni, Bułgarzy, Albańczycy, Hiszpanie i Portugalczycy. Organizacja powstała w 1950 r. w Londynie w odpowiedzi na uchwałę Międzynarodowego PEN zawieszającą działalność klubów narodowych funkcjonujących na wygnaniu od jesieni 1939 r., w wyniku której pierwszy powojenny Kongres PEN Clubów z całego świata odbył się w czerwcu 1946 r. w Sztokholmie bez udziału pisarzy-emigrantów; Polskę reprezentowali wówczas wysłannicy z Warszawy (Jan Parandowski, Wiesław Rogowski i Antoni Słonimski). Współorganizatorką i do 1957 r. prezesem honorowym PEN in Exile była Maria Kuncewiczowa (zob. M. Kuncewiczowa, Exile without Tears, w: The PEN in Exile. An Anthology of Exiled Writers, ed. P. Tabori, London 1954, s. 14–16). W 1951 r. Kongres Międzynarodowego PEN Clubu odbywany w lipcu 1951 r. w Lozannie zatwierdził powstanie PEN in Exile, a przedstawiciele tej organizacji po raz pierwszy wzięli udział w kongresie w lipcu 1952 r. w Nicei. PEN in Exile składał się z oddziałów regionalnych (w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku oraz mniejszych w Austrii, Niemczech, Szwajcarii i Szwecji), skupiających pisarzy różnych narodowości; członkami Writers in Exile w Nowym Jorku byli m.in. Aleksander Janta, Paweł Mayewski, Wacław Solski, Józef Wittlin. Zob.: „Archiwum Emigracji” 2009, z. 10, tu: M.A. Supruniuk, Literatura wielu emigracji – wstęp; Pen in Exile [teksty różnych autorów dotyczące historii literatury czeskiej, polskiej, estońskiej, łotewskiej, litewskiej, słowackiej, ukraińskiej i rumuńskiej na emigracji].