(1907–1997), politolog, dziennikarz, historyk sztuki. W okresie dwudziestolecia międzywojennego studiował filozofię i socjologię; należał do założycieli poznańskiego dwutygodnika „Życie Literackie”. Przed wojną wstąpił do służby dyplomatycznej; w pierwszych latach wojny był attaché prasowym ambasady RP w Budapeszcie, gdzie wydawał biuletyny informacyjne po węgiersku i niemiecku, był redaktorem pisma dla Polaków na Węgrzech „Wieści Polskie”. Następnie ochotniczo wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich gen. Stanisława Kopańskiego (walczył pod Tobrukiem, przeszedł szlak bojowy przez Syrię i Palestynę, odbył kampanię włoską); przydzielony do Wydziału Prasy pracował w redakcji „Orła Białego”. Po demobilizacji w 1947 r. odmówił wstąpienia do Polskiego Korpusu Przysposobienie i Rozmieszczenia; pod pretekstem nielegalnego wjazdu do Wielkiej Brytanii został aresztowany, a następnie deportowany do Francji. Zamieszkał w Bordeaux, gdzie do emerytury pracował jako nauczyciel języka niemieckiego w tamtejszym gimnazjum; w 1976 r. przeniósł się do Menton przy granicy włoskiej. Współpracował z licznymi polskimi czasopismami emigracyjnymi. We wspomnieniu pośmiertnym pisał o nim Czesław Miłosz: „Był przekonany, że została zawarta nigdzie nie ujawniona umowa pomiędzy Ameryką i Rosją Sowiecką dotycząca podziału świata pomiędzy te dwa mocarstwa. Napięcia między nimi, łącznie z zimną wojną, świadomie podtrzymywano jako grę mającą trzymać w szachu krnąbrnych klientów obu stron, którym marzyłaby się niezależna polityka. Podział na dwa bloki i straszenie diabolicznym działaniem wroga na leżały do repertuaru, a pożądany skutek osiągało się dzięki naiwnym, którzy naprawdę przeżywali paroksyzmu strachu, kiedy konflikty między potęgami zdawały się grozić wybuchem. Ulatowski śledził uważnie prasę w kilku językach i coraz to natrafiał na wypowiedzi amerykańskie i sowieckie, które jego teorię potwierdzały” (Cz. Miłosz, Jan Ulatowski, „Tygodnik Powszechny” 1997, nr 8).