(1900–1976), profesor prawa i nauk politycznych, dr praw Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolwent Szkoły Nauk Politycznych. Publikował artykuły w krakowskim „Nowym Dzienniku” pod pseud. „st”. Jako ochotnik zaciągnął się w 1920 r. do Wojska Polskiego. W 1924 r. uczestniczył w kursie nauk politycznych na uniwersytecie w Wiedniu. Później przeniósł się do Warszawy, był radcą w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej odpowiedzialnym za ubezpieczenia społeczne robotników pracujących w kraju i za granicą; brał udział w pertraktacjach z rządami państw, w których pracowali polscy robotnicy (Niemcy, Francja, Belgia). Jesienią 1939 r. znalazł się we Lwowie; dzięki otrzymaniu polskiego paszportu konsularnego fikcyjnie stwierdzającego jego stały pobyt we Włoszech uniknął aresztowania przez NKWD i wyjechał do Rzymu, skąd w 1941 r. wyemigrował do Brazylii i osiadł w Rio de Janeiro. W 1944 r. przebywał w Londynie i podjął współpracę z rządem polskim na uchodźstwie. Po powrocie do Brazylii pracował w brazylijskim urzędzie ministerstwie pracy, przemysłu i handlu. Był ekspertem przy opracowywaniu prawa pracy. Przez wiele lat był wykładowcą prawa na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w Rio de Janeiro. Zob. A.W. Rudziński, Dr Stanisław Fischlowitz w Brazylii (1941–1976), w: Sylwetki polskie w Ameryce Łacińskiej w XIX i XX wieku, t. 1, red. E.S. Urbański, Stevens Point 1991; Z. Malczewski, Słownik biograficzny Polonii brazylijskiej, Warszawa 2000.