(1895 ‒ 1995); (zob. biogram: PSB, t. 41); córka rektora Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, profesora historii i prawa, Władysława Abrahama; studiowała na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, następnie na Sorbonie w Paryżu (studia historii cywilizacji); we Lwowie ukończyła też kurs pedagogiczny w Wyższej Szkole Muzycznej i kursy bibliotekoznawstwa. Od 1931 r. była żoną gen. Wacława Stachiewicza, szefa Sztabu Głównego Wojska Polskiego w 1935–1939. We wrześniu 1939 wraz z trójką dzieci przedostała się do Rumunii, stamtąd przez Jugosławię, Włochy i Szwajcarię do Francji, a następnie do Anglii. W lipcu 1940 dotarła do Kanady na pokładzie M/S „Batory” wraz z grupą rodzin dyplomatów i wyższych oficerów. W 1941 wygłosiła na McGill University w Montrealu cykl wykładów o Polsce, jej historii i kulturze. W 1942 podjęła pracę tłumaczki w Międzynarodowym Biurze Pracy działającym przy Lidze Narodów (przeniesionym na czas wojny ze Szwajcarii do Kanady). Współuczestniczyła w powołaniu w 1943 Kanadyjskiego Oddziału Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce i była jego wieloletnim sekretarzem. Zainicjowała utworzenie w Montrealu Biblioteki Polskiej, po czym była jej wieloletnim kustoszem i dyrektorem; dziś biblioteka ta, uznawana za największą książnicę polską na kontynencie amerykańskim (ponad 48 tysięcy woluminów), nosi jej imię. Zob. A. Lubicz-Łuba, Wanda Stachiewicz i dzieło jej życia, „Przegląd Polski” (dodatek „Nowego Dziennika”), Nowy Jork 2006, nr z 29 września.