Nicolas Nabokov, właśc. Nikołaj Władimirowicz Nabokow (1903–1978), amerykański kompozytor pochodzenia rosyjskiego, pedagog, bliski krewny Vladimira, studiował w konserwatoriach w Petersburgu, Stuttgarcie i Berlinie oraz literaturę w Paryżu. W 1920 r. wyemigrował z Rosji, od 1933 r. mieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie wykładał na uniwersytetach, był redaktorem w Głosie Ameryki, sekretarzem Kongresu Wolności Kultury. Komponował opery, koncerty symfoniczne, dzieła baletowe. Jarosław Iwaszkiewicz poznał go w 1925 r. podczas pobytu w Paryżu. Wspominał go po latach: „Nabokov był kwintesencją wszystkiego, co było carskiej Rosji najlepszym. Niezwykle wykształcony, doskonały znawca literatury, mówiący świetnie czterema europejskimi językami, stanowił typ rosyjskiego wielkiego pana. Jego dziad był ministrem Aleksandra II i autorem konstytucji, którą cesarz miał podpisać w dniu swojej śmierci. Obok tego był w Mikołaju czysto rosyjski brak umiaru, jakaś dostojewszczyzna bez dna, ciągłe zaniepokojenie sumienia i rzeczywiście jakiś nieporządek moralny, brak jakichkolwiek zasad. Pomimo gorącej religijności, pomimo praktyk w kościele prawosławnym, mieszkał w nim jakiś okropny niepokój, straszliwy lęk” (J. Iwaszkiewicz, Książka moich wspomnień, Poznań 2010, s, 244). ). Zob. Vincent Giroud, Nicolas Nabokov. A life in Freedom and Music, Oxford 2015. – Zob. też Grażyna Obrąpalska, Nie ma jednej prawdy: historia znajomości Jarosława Iwaszkiewicza i Nicolasa Nabokova, „Twórczość” 2017 nr 2; badaczka nie odnotowuje żadnego opowiadania Iwaszkiewicza dedykowanego N. Nabokovowi.