(1894–1988), lekarz, literat, autor wspomnień (zob. biogram: WPPiBL, t. 8), przed 1939 r. prowadził wraz z ojcem, dr Apolinarym Tarnawskim Zakład Przyrodoleczniczy w Kosowie. W czasie II wojny światowej był lekarzem Polskich Sił Zbrojnych na Środkowym Wschodzie. Po wojnie pozostał na emigracji, w latach 1950–1954 pracował w polskim szpitalu w Penley. Zajmował się także działalnością literacką, publikował na łamach prasy emigracyjnej prozę, tłumaczenia, szkice krytyczne. W 1948 r. założył i przez wiele lat był prezesem Polskiego Klubu Miłośników Conrada w Wielkiej Brytanii; twórczość literacką i krytyczną koncentrował głównie na conradystyce. W 1976 r. został członkiem honorowym Joseph Conrad Society of United Kingdom, a od 1983 r. był honorowym prezesem tego stowarzyszenia. Zob. R. Wasiak-Taylor, Wit Tarnawski i Conrad, „Pamiętnik Literacki”, Londyn 2018, t. 55.