(1900-1987), zoolog, ornitolog, dyplomata. Studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, tu w 1925 r. doktoryzował się w dziedzinie filozofii, jednocześnie pracował w Zakładzie Anatomii Porównawczej. W 1930 r. habilitował się z zakresu anatomii zwierząt, a w 1934 r. z zakresu hodowli zwierząt. W latach 1934-1935 wykładał hodowlę zwierząt na Uniwersytecie Poznańskim, a następnie w latach 1935-1939 jako profesor kierował Zakładem Anatomii Zwierząt i Histologii w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie; jego asystentem był Włodzimierz Puchalski, później znany jako filmowiec i fotografik przyrody. Po wybuchu II wojny światowej początkowo został zatrzymany przez NKWD; zwolniony przedostał się przez Włochy do Francji, gdzie z ramienia polskich władz zajmował się szkolnictwem polskim na wygnaniu. Po upadku Francji przeniósł się do Anglii, gdzie kontynuował badania naukowe, współpracując z British Museum. W 1940 r. kierował Funduszem Kultury Narodowej, wspierającym naukowców i artystów. W latach 1941-1945 pełnił funkcję konsula RP w Nowej Zelandii; tu wydawał od 1944 r. „Polish Bulletin for New Zealand”. W 1943 r. odegrał wielką rolę w przyjęciu przez rząd nowozelandzki grupy ponad 700 polskich sierot z Iranu. Po wojnie pozostał w Nowej Zelandii i powrócił do zawodu zoologa. Był wieloletnim dyrektorem państwowego instytutu naukowego w Wellington; przez ponad 30 lat pracował w departamencie zoologii na Victoria University w Wellington. Działał w wielu polskich organizacjach społecznych i niepodległościowych; był honorowym członkiem Komisji Skarbu Narodowego; od 1960 r. był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, a od 1962 r. członkiem Royal Society of New Zealenad.