Tekst ten nie ukazał się w „Wiadomościach”. Był to referat pt. Literatura polska 1918–1939 wygłoszony przez Wierzyńskiego na konferencji naukowej zorganizowanej przez Polski Instytut Naukowy w Nowym Jorku 15–16 listopada 1958 r. z okazji 40 rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. W omówieniu tej konferencji opublikowanym na łamach „Nowego Świata” czytamy: „Specjalny, zamknięty w sobie dział, objął Kazimierz Wierzyński. Mówił i jako pisarz, i jak pisarz. Swój wspaniały styl oddał w sobotę na usługi – krytyki. Literaturę dwudziestolecia rozpiął on jakby na kilku «epokowych» nazwiskach pisarzy […], oddając pierwsze miejsca w tej «epokowości» Żeromskiemu i Kaden-Bandrowskiemu, nie pomijając innych świetnych nazwisk polskiej literatury. Sam natomiast zakwestionował zbiorowe jakieś znaczenie zespołu poetów «Skamandra», choć sam był w gronie pisarzy tego pisma i do tej pory wpisany jest na listę «Skamandrytów». Była to jedna z tych właśnie zgłoszonych w czasie konferencji – poprawek historycznych. Kazimierz Wierzyński ma na pewno największe prawo do kwalifikowania istoty i znaczenia tego zespołu jako tzw. grupy. «Nie było żadnej wspólnej ideologii ani programu «Skamandra» – powiedział z naciskiem Wierzyński, dodając – «był Grydzewski». Już dawno nie rozprawił się ktoś tak lakonicznie i tak kategorycznie z uświęconą tradycją legendą. Wierzyńskiemu na pewno było ciasno w tym starawym paletku «Skamandra». Czy zdołał wytłumaczyć, że legenda była fałszywa? Polaków cechuje indywidualizm, że dla podkreślenia swego samotnego odosobnienia – wtłaczają zawsze swoich współbraci do «zespołów», «grup», «szkół» lub co najmniej «ruchów». Jeszcze gotowi bliźni zrobić nowy kawał Wierzyńskiemu i zaczną mówić nie o grupie «Skamandra», ale «Pikadora», z którą – jak sam o tym mówił – łączą go pełne gorąca sentymentalne wspomnienia. Zgodzi się może z tą zmianą także i Grydzewski. Zasiadał przecież i w tym gronie” (Konferencja naukowa w New Yorku,. „Ogniwo” (dodatek „Nowego Świata”), Nowy Jork 1958, nr 47; cyt. za: B. Dorosz, B. Dorosz, Nowojorski pasjans. Polski Instytut Naukowy w Ameryce. Jan Lechoń. Kazimierz Wierzyński, Warszawa: Biblioteka "Więzi" 2013, s. 379).