(1868–1927), pisarz (zob. PSB, t. 29).

Komentarz w edycji korespondencjii Marii Dąbrowskiej i Anny Kowalskiej:

(1868–1927), pisarz, poeta, dramaturg, przedstawiciel cyganerii krakowskiej i dekadentyzmu polskiego. W latach 1889–1898 przebywał w Berlinie, należał do niemiecko-skandynawskiej cyganerii artystycznej, następnie zamieszkał w Krakowie. Wraz z Alfredem Wysockim redagował tygodnik „Życie” (do 1900), gdzie ogłosił manifesty Confiteor (1899) i O „nową” sztukę (1899). W następnych latach mieszkał w Warszawie, potem w Monachium. W latach 1917–1918 współtworzył poznański dwutygodnik ekspresjonistyczny „Zdrój”. Autor m. in. rozprawy Zur Psychologie des Individuums. Chopin und Nietzsche (1892), poematu prozą Totenmesse (1893), powieści Satans Kinder (1897), dramatu Śnieg (1903). Dąbrowska nie była admiratorką jego twórczości; zob. M. Dąbrowska, Dziedzina przerażenia (1924) i Piewca niedojrzałości duchowej (1928), przedr. w: tejże, Pisma rozproszone, t. 2, Kraków 1964, s. 462–467, s. 468–473.