(1911–1991), amerykański historyk i politolog. Doktoryzował się z historii na Harvard University. W latach trzydziestych XX w. pracował w Departamencie Stanu w Waszyngtonie, a w latach czterdziestych w dziale prasowym ambasady amerykańskiej w Moskwie. W latach 1949–1951 kierował federalnym projektem, w ramach którego przeprowadził wywiady z około 200 uciekinierami z ZSRR, w celu analizy rządu w Moskwie i społeczeństwa sowieckiego. W 1963 r. odbywał podróż po Związku Radzieckim, w czasie której zbierał materiały do książki; został wówczas aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i osadzony w więzieniu na Łubiance w Moskwie. Przeciwko jego aresztowaniu protestowali amerykańscy dyplomaci, odbywały się też demonstracje w środowiskach uniwersyteckich, m.in. w Yale, gdzie Barghoorn pracował na stanowisku profesora. Podczas konferencji prasowej w Białym Domu prezydent J.K. Kennedy potępił to aresztowanie jako nieuzasadnione, ocenił, że akcja ta poważnie naruszyła stosunki amerykańskie ze Związkiem Radzieckim, i ostrzegł przed ewentualnymi sankcjami gospodarczymi (wstrzymanie sprzedaży pszenicy). Ostatecznie po 16 dniach Sowieci zwolnili Barghoorna i wydalili ze Związku Radzieckiego. Z powodu tego incydentu Stany Zjednoczone zerwały negocjacje z ZSRR na temat wymiany kulturalnej; wrócono do nich znacznie później. Barghoorn był autorem wielu książek sowietologicznych, m.in. The Soviet Image of the United States. A Study of Disortion (1950), Soviet Foreign Propaganda (Princeton 1964), Politics in the USSR. A Country Study (Boston 1966).