(1892–1981), zwany przez przyjaciół Rykuńcio; polityk, działacz społeczny, artysta malarz. Studiował matematykę na uniwersytecie w Kijowie, należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Współpracował ze Stanisławą Wysocką w teatrze Studya. W 1920 r. został wiceministrem spraw wewnętrznych w rządzie Symona Petlury, w 1928 r. został mianowany wojewodą wołyńskim, a w 1929 r. ministrem spraw wewnętrznych. W 1930 r. ponownie (do 1938 r.) objął urząd wojewody wołyńskiego, działał na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego. Przyjaźnił się blisko ze Stanisławem Stempowskim i Marią Dąbrowską oraz skamandrytami. Podczas okupacji niemieckiej działał w konspiracji, po wojnie do 1953 r. ukrywał się. Został aresztowany i oskarżony o działalność kontrrewolucyjną i próbę obalenia ustroju PRL, skazany na dożywocie, w 1956 roku r. karę zmniejszono do 12 lat więzienia, następnie go zwolniono. Zob. Henryk Jan Józewski – polityk, artysta malarz. Katalog wystawy, [wstęp, red. A. Stawarz], Warszawa 2002 oraz H. Józewski, Zamiast pamiętnika, wybór i oprac. J. Giedroyc, wstęp P. Mitzner, Paryż–Kraków 2017.