(1929–1983), bratanica Marii Dąbrowskiej, w rodzinie zwana Elą. Artystka plastyczka w dziedzinie konserwacji malarstwa. W latach 1950–1956 studiowała w Warszawie malarstwo w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych oraz na wydziale konserwatorskim ASP pod kierunkiem prof. Bohdana Marconiego. Studiowała też historię sztuki na UW. Od 1954 r. pracowała w Muzeum Narodowym w Warszawie (od 1955 r. na stanowisku głównego konserwatora malarstwa). W latach 1967–1968 wraz z polską ekipą konserwatorską, na apel UNESCO, ratowała zabytki Florencji po katastrofalnej powodzi. Prowadziła sekcję konserwacji Związku Polskich Artystów Plastyków; działała społecznie jako ławnik sądowy.