(1913–1997), poetka, autorka sztuk scenicznych, krytyk teatralny. Studiowała polonistykę na UW. W 1940 r. w Wilnie wyszła za mąż za poznanego w 1935 r. w Warszawie pisarza, Romana Brandstaettera (rozwiedli się w 1945 r.). Dzięki jej kontaktom małżonkom udało się w połowie 1941 r. wyjechać z Wilna i przez Moskwę, Baku, Iran i Irak dotrzeć do Jerozolimy; tu przebywała przez ponad trzy lata. Jako oficer oświatowy Czerwonego Krzyża dołączyła w 1945 r. we Włoszech do 2 Korpusu, pracowała tam w placówce przyszpitalnej. Po wojnie pozostała na emigracji. Drugim mężem Tamary został Wacław Zagórski, z którym w 1946 r. zamieszkała na stałe w Londynie. Tu m.in. prowadziła dział recenzji teatralnych w „Tygodniu Polskim”. Była członkinią Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie; wydała tom wierszy Czarne niebo (Londyn 1986) oraz dwa monodramy: Pani Gabriela. Autoportret z listów (Londyn 1977) i „Kim był ten człowiek?”. Rzecz o Januszu Korczaku (Londyn 1981). Zob. A. Janicka, Tamara Karren. Próby biograficzne, „Bibliotekarz Podlaski” 2020, nr 3; taż, Zapolska na emigracji. Rzecz o Tamarze Karren, w: Powrześniowa emigracja niepodległościowa na mapie kultury nie tylko polskiej. Paryż, Londyn, Monachium, Nowy Jork, t. 3: Wybitne postaci kobiece, red. A. Janicka, E. Rogalewska, V. Wejs-Milewska, Białystok–Warszawa 2021, s. 507–518.