(1900–1992), teoretyczka literatury, językoznawczyni (zob. WPPiBL, t. 2). Od 1919 r. studiowała polonistykę i romanistykę na UJ; w 1927 r. uzyskała doktorat na podstawie rozprawy Charakter polski w świetle literatury XVI wieku (promotorem był Ignacy Chrzanowski), następnie w latach 1929–1931 studiowała zagadnienia fonetyki ogólnej i eksperymentalnej w Pradze, Hamburgu i Paryżu. W 1935 r. habilitowała się z zakresu fonetyki artykulacyjnej i wersologii i objęła kierownictwo Laboratorium Fonetyki Eksperymentalnej Uniwersytetu Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez ZSRS pracowała nadal na uniwersytecie (od stycznia 1940 r. ukraiński Uniwersytet Iwana Franki). W czasie okupacji niemieckiej wykładała na działającym tajnie UJK. Po wojnie podjęła pracę na KUL, a w 1950 r. objęła Katedrę Nauk Pomocniczych Historii Literatury Polskiej na UJ. W latach 1955–1964 był także pracownikiem Instytutu Badań Literackich PAN w Warszawie. Za twórczość naukową otrzymała w 1972 r. Nagrodę Fundacji A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku oraz w 1973 r. doktorat honoris causa University of Chicago.