(1891–1962), powieściopisarz i publicysta (zob. WPPiBL, t. 9). Zagrożony represjami po strajku szkolnym 1905 r. wyjechał do Belgii, tu zdał maturę w Monts i studiował w École Supérieure des Textiles w Verviers. W 1914 r. powrócił do kraju. W 1918 r. wziął udział w obronie Lwowa. Od 1919 r. pracował jako chemik w przemyśle zbrojeniowym; w wyniku wybuchu chemikaliów podczas eksperymentów stracił oko, co uniemożliwiło mu dalszą pracę w zawodzie. W 1920 r. zamieszkał w Warszawie i zajął się pracą dziennikarską i literacką; był m.in. sprawozdawcą sądowym; pisał popularne szkice podróżnicze i historyczne, publikowane w serii tzw. żółtych książeczek Towarzystwa Wydawniczego „Rój”. Popularność przyniosła mu powieść Nasza Pani Radosna, czyli dziwne przygody pułkownika armii belgijskiej Gastona Bodineau (Warszawa 1931), która opisuje przygody głównych bohaterów przeniesionych w cudowny sposób do Pompei. W latach 1933–1935 i następnie od 1938 r. do wybuchu wojny był redaktorem prawicowego tygodnika społeczno-politycznego „Merkuriusz Polski Ordynaryjny”. W latach 1936–1937 pracował jako cenzor prasowy. Był członkiem Syndykatu Dziennikarzy. W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie i utrzymywał się z wyrobu płynu do zapalniczek. Po wojnie współpracował z redakcją „Expressu Wieczornego”, w którym prowadził (anonimowo) rubrykę pt. Kto chce, niech wierzy, później Kto chce, niech czyta.