(1903–1973), aktor, reżyser. W dwudziestoleciu międzywojennym występował w teatrach Bydgoszczy, Wilna i Warszawy. W czasie II wojny światowej jako oficer Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim (przeżył amputację prawej ręki w warunkach szpitala powstańczego); przebywał następnie w obozie jenieckim na terenie Niemiec, który po wyzwoleniu znalazł się pod kontrolą sowiecką, wobec czego Karpiński podjął udaną ucieczkę do amerykańskiej strefy okupacyjnej. Po wojnie przebywał początkowo w Londynie, gdzie stworzył Teatr AK, dający przedstawienia w polskich obozach wojskowych w Szkocji. W latach 1946–1947 pełnił funkcje prezesa Związku Artystów Scen Polskich za Granicą. W 1950 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych; w latach 1950–1967 pracował w Polskiej Sekcji RWE w Nowym Jorku; tu też był czynnie zaangażowany w życie społeczno-kulturalne emigracji polskiej, m.in. organizował i reżyserował liczne koncerty i jubileusze, wśród nich także jubileusz Lechonia w 1955 r. i wystawiane wówczas sztuki: poemat dramatyczny Lechonia Godzina przestrogi oraz jednoaktówkę Fredry Odludki i poeta z Lechoniem w roli głównej. Jak wspominała Irena Lorentowicz, autorka scenografii tego przedstawienia, „Ziomek Karpiński, wybitnie utalentowany reżyser, nawet z Lechonia potrafił zrobić dobrego aktora mimo jego rozpaczliwej dykcji” (I. Lorentowicz, Oczarowania, Warszawa 1972, s. 266).