(1878–1943), dramaturg, poeta, krytyk (zob. PSB, t. 9). Z zawodu bankowiec, debiutował w 1896 r. jako autor sztuki scenicznej Ofiary romantyzmu. Popularność przyniosły mu wystawione w Teatrze Rozmaitości w Warszawie sztuka o strajku szkolnym w Królestwie Polskim Młody las (1916) oraz dramat historyczny Książe Józef Poniatowski (1917). Współpracował z prasą prawicową, ogłaszając opowiadania, recenzje teatralne, felietony m.in. w „Kurierze Porannym” i „Kurierze Wieczornym”. Skamandryci atakowali go podobnie jak innych pisarzy martyrologów, np. Stefana Krzywoszewskiego. W okresie międzywojennym Hertz był wiceprezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Zmarł w Śródborowie koło Otwocka, otruł się po aresztowaniu przez policję niemiecką. Zob. K. Wierzyński, Podróż poślubna pana dyrektora, „Gazeta Polska” 1932, nr 325.