(1887–1954), teoretyk, historyk i krytyk teatralny, reżyser teatralny. Od 1917 r. współpracował z teatrami w Warszawie, Łodzi i Lwowie; w 1940 r. wszedł w skład Tajnej Rady Teatralnej utworzonej na polecenie Rządu RP w Londynie; współpracował z referatem teatralnym Wydziału Propagandy Biura Informacji i Propagandy AK; po upadku powstania warszawskiego wywieziony jako oficer AK do Oflagu VII A Murnau w Bawarii. Po wyzwoleniu obozu założył filię Związku Artystów Scen Polskich na terenach angielskiej i amerykańskiej strefy okupacyjnej i zorganizował pod patronatem YMCA objazdowy Teatr Ludowy im. W. Bogusławskiego w Linden. Wbrew oczekiwaniom przyjaciół (m.in. Jana Lechonia; więcej zob. M. Grydzewski, J. Lechoń, Listy 1923–1956, t. 1, oprac. Beata Dorosz, Warszawa 2006, s. 129–130) nie pozostał na emigracji i w grudniu 1945 r. powrócił do kraju. W latach 1946–1949 był reżyserem i pełnił funkcję dyrektora Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, a w latach 1949–1950 Teatru Polskiego w Warszawie. Był posłem na sejm ustawodawczy z ramienia PPR, potem PZPR. Zob. Ostatni romantyk sceny polskiej. Wspomnienia o Leonie Schillerze, wyb. i oprac. J. Timoszewicz, Kraków 1990.