(1903–1964), politolog, specjalista w dziedzinie prawa konstytucyjnego i międzynarodowego. Absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego; przed wojną był cenionym autorem wielu prac dotyczących zagadnień międzynarodowych. Po wybuchu wojny znalazł się we Francji, gdzie ukończył polską podchorążówkę w Coëtquidan, następnie podczas walk 2. Dywizji Strzel-ów Pieszych nad Soaną dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w stalagu. Po wojnie podjął pracę w Wyższym Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych w Katowicach na stanowisku profesora, później jako profesor prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i na Uniwersytecie Jagiellońskim. We wrześniu 1953 r. został włączony do delegacji dyplomatycznej PRL na sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ; gdy 14 września znalazł się w Nowym Jorku, po dwóch dniach, korzystając z pomocy Stefana Korbońskiego, zwrócił się o azyl polityczny w Stanach Zjednoczonych; przesłuchiwany był 24 września w Izbie Reprezentantów Kongresu USA przez Committee on the Un-American Activities (Komisja do spraw Działalności Antyamerykańskiej), a jego pozostanie na Zachodzie było dość szeroko propagowane w mediach amerykańskich. Następnie aktywnie działał politycznie; występował m.in. na antenie Radia Wolna Europa. W 1954 r. został zatrudniony w Szkole Prawa i Dyplomacji na Tufts University w Mas-achusetts, specjalizując się nadal w dziedzinie prawa międzynarodowego. Na łamach paryskiej „Kultury” ogłosił w 1954 r. tekst "Wybrałem wolność" (nr 7–8), następnie wydał autobiograficzną książkę "W Polsce pod sowieckim jarzmem" (Londyn 1955). Zob. też J. Drużyńska, S.M. Jankowski, "Ucieczki specjalnego znaczenia" (Poznań 2011), rozdz. 6: "Profesor Korowicz wybiera wolność", s. 307–374.