(1898-2002), historyczka sztuki, działaczka emigracyjna. Po wybuchu II wojny światowej przebywała we Lwowie, wykładała na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Wkrótce włączyła się w działalność konspiracyjną ZWZ-AK. Zagrożona aresztowaniem przez NKWD przedostała się w maju 1940 r. do Krakowa. Tam zaangażowała się w prace Rady Głównej Opiekuńczej. W styczniu 1942 powróciła do Lwowa z zamiarem zorganizowania filii RGO w województwie stanisławowskim. W maju została aresztowana. Była więziona w Stanisławowie, gdzie przesłuchiwał ją szef gestapo Hans Krüger, współodpowiedzialny za mord profesorów lwowskich w nocy z 3 na 4 VII 1941 r. Lanckorońska była przetrzymywana w więzieniu we Lwowie, następnie wywieziona do Berlina, po czym w styczniu 1943 osadzona w obozie w Ravensbrück, gdzie pozostawała do 5 IV 1945. Po opuszczeniu obozu przedostała się do Włoch i wstąpiła do 2. Korpusu Polskiego gen. Andersa. Po zakończeniu wojny zamieszkała w Rzymie. Jej zeznania oraz tzw. Raport Karli Lanckorońskiej były ważnymi dowodami w sprawie mordu profesorów lwowskich. Opublikowała Wspomnienia wojenne 22 IX 1939-5 IV 1945 (Kraków 2001).