(1902-1963), dramatopisarka, krytyczka teatralna. Córka Heleny z d. Longchamps de Barier (1870-1940) i Stanisława Estreichera (1869-1939), historyka prawa, profesora i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1930 r. publikowała artykuły i recenzje teatralne w „Bluszczu” (1930-1931), „Czasie” (1932-1934, 1936-1937), od 1934 r. redagowała „Przegląd Teatralny”. W czasie okupacji niemieckiej współpracowała z Radą Główną Opiekuńczą, organizowała pomoc dla literatów, w ramach której po upadku powstania warszawskiego wspierała pisarzy ze stolicy, w tym Marię Dąbrowską. W latach 1945-1946 należała do redakcji miesięcznika „Teatr”, publikowała w „Twórczości” (1945-1957). Autorka m.in. Penelopa i mandarynki. Reportaż z podróży do Grecji (1959), Zuzia (1960), I ja, i Franuś (1962). Śmierć przerwała jej pracę nad Kroniką rodzinną (1969, wyd. następne pt. Estreicherowie. Kronika rodzinna, 1999).